Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Ο άντρας της ζωής μου

Θυμάμαι μια συζήτηση που είχε ανοίξει η αδερφή μου περί κάρματος, άλλου μισού και τα συναφή. Κι εκεί που είχα αρχίσει να κατεβαίνω τις σκάλες της ταράτσας (τσουπ!) μου πετάει «Δηλαδή εσύ δεν πιστεύεις σ' αυτό που λέμε «ο άνθρωπός μας», δεν έχεις κάτσει να σκεφτείς ποτέ πώς θα τον ήθελες;». Είχα επανέλθει κιόλας στην κουβέντα. Συγκεκριμένη εκείνη στις απαντήσεις της, στο γενικό κι αόριστο εγώ. Σεξ, μουσικές και τα λοιπά. Τώρα τι εννοούσα με τα «λοιπά» ένας θεός ήξερε. Μέχρι σήμερα που έπεσα πάλι στο ίδιο θέμα κι ίσως ξέρω κι εγώ.
Δε μένω στην εικόνα. Στην εξωτερική εμφάνιση απλώς στέκεσαι, δε χρονοτριβείς. Εξάλλου η γοητεία είναι που σε ακινητοποιεί, όχι η ομορφιά. Ο άνθρωπός μου θα με θέλει για το μυαλό μου και την ομορφιά της ψυχής μου, όσα κι αν είναι αυτά. 
Θα βρίσκει ενδιαφέρον στα ίσια και τα στραβά μου. Ακόμα και σ’ εκείνες τις απόψεις μου τις φευγάτες, με την καλή ή κακή έννοια. Στις συζητήσεις που θα καταλήγουν σε συμφωνία για την ύπαρξη διαφωνίας. Και κάπου εκεί θα έρχεται η πίτσα, θα κλέβω τα μανιτάρια από τα κομμάτια του κι όλα καλά.
Κι αν δεν του αρέσουν τα μανιτάρια, ακόμα καλύτερα. Αρχικά, γιατί θα είναι όλα για μένα κι έπειτα, γιατί δεν έχει και μεγάλη σημασία να ‘χεις κοινά γούστα κι ενδιαφέροντα με τον άλλον. Σίγουρα είναι προτιμότερο κι ευκολότερο να συνάδουν, αλλά ακόμα κι αν είμαστε η μέρα με τη νύχτα, μπορούμε ωραιότατα να συναντιόμαστε κάπου εκεί λίγο πριν ξημερώσει, την πιο σκοτεινή ώρα.
Με αμοιβαίες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, αν κι οι συμβιβασμοί θα λείπουν από τον κοινό μας στόχο ν’ αλλάξουμε τον κόσμο ξεκινώντας από τους εαυτούς μας. Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πρώτα ως μονάδες κι έπειτα ως δυάδα. Να είμαστε ακέραιοι. Να μοιραζόμαστε και να μοιράζουμε αγάπη. Αγάπη ατόφια, άδολη, χωρίς κανενός είδους διάκριση.
Κι όλα αυτά με μια φυσικότητα, χωρίς κράτημα, με απλότητα. Με τον άνθρωπό μου δε θέλω να ζήσω τον μεγάλο έρωτα του σινεμά. Δε θέλω παραμύθι, ίντριγκες, παιχνιδάκια, στρατηγικές. Δε θέλω να παίζω σκάκι. Αντιπαθώ το σκάκι. Αλήθεια θέλω. Αυθεντικότητα. Να έχει στο βλέμμα του την αθωότητα ενός παιδιού, και σαν παιδιά να παίζουμε τρίλιζα τους εγωισμούς μας και να τους χάνουμε.
Εγώ θέλω απλώς να παρατηρώ τον τρόπο που πιάνει την κούπα του καφέ του. Να δίνει ουσία στα μικρά, τα άνευ σημασίας. Να νοθεύουμε κάθε στιγμή με γέλιο. Εκείνοι που μας κάνουν να γελάμε, έστω κι αν πετυχαίνουν εκείνο το μισό γελάκι, τους έχουμε λίγο πιο πάνω, έτσι δεν είναι;
Αντιθέτως, εκείνους που τους λείπει το πάθος, η θέληση για ζωή, για δημιουργία του ανέφικτου σε εφικτό, τους έχουμε επίσης στο μυαλό μας, αλλά σε κάποια άκρη. Το κέντρο εμείς δεν είμαστε; Είμαστε. 
Θέλω και το δικό σου πάθος να με παρασύρει. Ν’ αναπνέω και να πνίγομαι. Να κρατάς ζωντανά μέσα μου τη βαβούρα και την ηρεμία. Ταυτόχρονα. Είναι που είμαι κι αντιφατική. Όπως και πολλά άλλα. Θα παίζουμε μ' ανοιχτά χαρτιά. Όλα για όλα. Εξάλλου όλα είσαι εσύ.  
Αναρωτιέμαι τώρα αν θα σε βρω. Δε ξέρω αν καταλήγουμε μ’ εκείνον που λέμε «άνθρωπός μου». Αν θα είναι για πάντα δίπλα μας. Αν και το «για πάντα», όπως και το «δίπλα μας» είναι σχετικά, όπως όλα άλλωστε. 
Ξέρω μόνο(βασικά, όχι δεν, ξέρω, πιστεύω απλώς) ότι θα τον συναντήσω.
Κι εγώ κι εσύ κι όλοι μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.