Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Να μην έχεις όρια και περιορισμούς στα όνειρά σου...Αλλά ακόμα και αν έχεις τότε ας είναι ο ουρανός...There is no limit but the sky..


Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Και ναι μια τετοια χειρωνομια μπορει να με κανει να λυγισω............. Αλλα μια τετοια!!!!!!!!!!



Ο άντρας της ζωής μου

Θυμάμαι μια συζήτηση που είχε ανοίξει η αδερφή μου περί κάρματος, άλλου μισού και τα συναφή. Κι εκεί που είχα αρχίσει να κατεβαίνω τις σκάλες της ταράτσας (τσουπ!) μου πετάει «Δηλαδή εσύ δεν πιστεύεις σ' αυτό που λέμε «ο άνθρωπός μας», δεν έχεις κάτσει να σκεφτείς ποτέ πώς θα τον ήθελες;». Είχα επανέλθει κιόλας στην κουβέντα. Συγκεκριμένη εκείνη στις απαντήσεις της, στο γενικό κι αόριστο εγώ. Σεξ, μουσικές και τα λοιπά. Τώρα τι εννοούσα με τα «λοιπά» ένας θεός ήξερε. Μέχρι σήμερα που έπεσα πάλι στο ίδιο θέμα κι ίσως ξέρω κι εγώ.
Δε μένω στην εικόνα. Στην εξωτερική εμφάνιση απλώς στέκεσαι, δε χρονοτριβείς. Εξάλλου η γοητεία είναι που σε ακινητοποιεί, όχι η ομορφιά. Ο άνθρωπός μου θα με θέλει για το μυαλό μου και την ομορφιά της ψυχής μου, όσα κι αν είναι αυτά. 
Θα βρίσκει ενδιαφέρον στα ίσια και τα στραβά μου. Ακόμα και σ’ εκείνες τις απόψεις μου τις φευγάτες, με την καλή ή κακή έννοια. Στις συζητήσεις που θα καταλήγουν σε συμφωνία για την ύπαρξη διαφωνίας. Και κάπου εκεί θα έρχεται η πίτσα, θα κλέβω τα μανιτάρια από τα κομμάτια του κι όλα καλά.
Κι αν δεν του αρέσουν τα μανιτάρια, ακόμα καλύτερα. Αρχικά, γιατί θα είναι όλα για μένα κι έπειτα, γιατί δεν έχει και μεγάλη σημασία να ‘χεις κοινά γούστα κι ενδιαφέροντα με τον άλλον. Σίγουρα είναι προτιμότερο κι ευκολότερο να συνάδουν, αλλά ακόμα κι αν είμαστε η μέρα με τη νύχτα, μπορούμε ωραιότατα να συναντιόμαστε κάπου εκεί λίγο πριν ξημερώσει, την πιο σκοτεινή ώρα.
Με αμοιβαίες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, αν κι οι συμβιβασμοί θα λείπουν από τον κοινό μας στόχο ν’ αλλάξουμε τον κόσμο ξεκινώντας από τους εαυτούς μας. Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πρώτα ως μονάδες κι έπειτα ως δυάδα. Να είμαστε ακέραιοι. Να μοιραζόμαστε και να μοιράζουμε αγάπη. Αγάπη ατόφια, άδολη, χωρίς κανενός είδους διάκριση.
Κι όλα αυτά με μια φυσικότητα, χωρίς κράτημα, με απλότητα. Με τον άνθρωπό μου δε θέλω να ζήσω τον μεγάλο έρωτα του σινεμά. Δε θέλω παραμύθι, ίντριγκες, παιχνιδάκια, στρατηγικές. Δε θέλω να παίζω σκάκι. Αντιπαθώ το σκάκι. Αλήθεια θέλω. Αυθεντικότητα. Να έχει στο βλέμμα του την αθωότητα ενός παιδιού, και σαν παιδιά να παίζουμε τρίλιζα τους εγωισμούς μας και να τους χάνουμε.
Εγώ θέλω απλώς να παρατηρώ τον τρόπο που πιάνει την κούπα του καφέ του. Να δίνει ουσία στα μικρά, τα άνευ σημασίας. Να νοθεύουμε κάθε στιγμή με γέλιο. Εκείνοι που μας κάνουν να γελάμε, έστω κι αν πετυχαίνουν εκείνο το μισό γελάκι, τους έχουμε λίγο πιο πάνω, έτσι δεν είναι;
Αντιθέτως, εκείνους που τους λείπει το πάθος, η θέληση για ζωή, για δημιουργία του ανέφικτου σε εφικτό, τους έχουμε επίσης στο μυαλό μας, αλλά σε κάποια άκρη. Το κέντρο εμείς δεν είμαστε; Είμαστε. 
Θέλω και το δικό σου πάθος να με παρασύρει. Ν’ αναπνέω και να πνίγομαι. Να κρατάς ζωντανά μέσα μου τη βαβούρα και την ηρεμία. Ταυτόχρονα. Είναι που είμαι κι αντιφατική. Όπως και πολλά άλλα. Θα παίζουμε μ' ανοιχτά χαρτιά. Όλα για όλα. Εξάλλου όλα είσαι εσύ.  
Αναρωτιέμαι τώρα αν θα σε βρω. Δε ξέρω αν καταλήγουμε μ’ εκείνον που λέμε «άνθρωπός μου». Αν θα είναι για πάντα δίπλα μας. Αν και το «για πάντα», όπως και το «δίπλα μας» είναι σχετικά, όπως όλα άλλωστε. 
Ξέρω μόνο(βασικά, όχι δεν, ξέρω, πιστεύω απλώς) ότι θα τον συναντήσω.
Κι εγώ κι εσύ κι όλοι μας.

Να φεύγεις

Να μπορείς να φεύγεις. Να μην φοβάσαι να χαθείς.
Υπάρχουν φορές που χρειάζεται να βάλεις φωτιά σ ολάκερη την ζωή σου και μετά να περιμένεις να ξαναγεννηθείς από τις στάχτες σου όπως ο Φοίνικας. Μην τρομάξεις.
Μη δίνεις σημασία σε αυτούς που σου λένε πως το φευγιό δεν είναι λύση. Δεν υπάρχει άλλωστε πάντα λύση γιατί η ζωή μάτια μου, δεν είναι μαθηματικά, είναι ιστορία. Πάντα επαναλαμβάνεται και ποτέ δεν μαθαίνουμε από αυτή.
Τα καινούργια ξεκινήματα είναι πάντα δύσκολα μα ξέρω καλά πως δυσκολότερη είναι η παραμονή σε ένα παλιό ξεκίνημα. Όταν όλα έχουν αλλάξει και εσύ πρέπει να συνεχίζεις εκεί που βρισκόσουν πριν. Σαν όλα να είναι ίδια. Και να μην είναι. Και κάθε φορά που κοιτάς γύρω σου να εύχεσαι να κλείσεις τα μάτια σου και μόλις τα ξανανοίξεις να είναι όλα όπως πριν. Και να ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου σαν τρελός και όλα να μένουν ίδια, να απογοητεύεσαι, να θυμάσαι, να μην το αντέχεις και να μένεις. Γιατί;
Να μάθεις να φεύγεις.
Όπου και να πας το βάρος μαζί σου θα το κουβαλάς. Ό,τι έχει ριζώσει βαθιά μέσα σου δεν μπορείς να το πετάξεις έτσι απλά.  Το ζητούμενο είναι κάποια στιγμή να το νιώσεις λίγο πιο ελαφρύ. Να μπορείς να το κουβαλήσεις. Και να ελπίζεις πως κάποια στιγμή το βάρος του θα γίνει τόσο μικρό που πια δεν θα το νιώθεις.
Ο πόνος  δεν έχει συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Είναι σαν το γάλα. Μπορεί να είναι μικρής ή μακράς διαρκείας και μας βοηθάει να μεγαλώσουμε. Όταν φεύγεις λοιπόν δεν πονάς λιγότερο, σκέφτεσαι λιγότερο. Το καινούργιο πάντα έχει την ικανότητα να σε παρασέρνει και ο χρόνος που αναμοχλεύεις το παρελθόν αναγκαστικά λιγοστεύει. Τουλάχιστον στην αρχή. Όταν τα καινούργια γίνουν και αυτά με την σειρά τους παλιά τα πράγματα δυσκολεύουν. 
Είναι σα να σου πετάει κάποιος μια τεράστια πέτρα πάνω στο στήθος. Και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Αναρωτιέσαι από πού έπεσε αυτή η πέτρα. Ποιός σου την έριξε; Γιατί; Τότε είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πως η πέτρα ήταν πάντα εκεί. Εσύ την είχες ξεχάσει. Τώρα θυμήθηκες. Και όταν θυμάσαι αυτά που σε πόνεσαν, το βάρος επιστρέφει. Το  θέμα είναι να έχεις αποκτήσει την δύναμη να την βγάλεις από πάνω σου. Και να την πετάξεις στην θάλασσα. Και να εξαφανιστεί.
Θα φεύγεις.
Και κάθε φορά που θα φεύγεις θα επιδιώκεις να πηγαίνεις κάπου που θα έχει θάλασσα. Θα την κοιτάς και θα θυμάσαι. Γιατί υπάρχουν πόνοι που είναι αλκοολίκι. Όσο και να προσπαθείς να ξεφύγεις πάντα εκεί θα γυρνάς. Γιατί ότι αγάπησες πιο πολύ είναι αυτό που σε πονάει πιότερο.
Να προσέχεις.
Όταν θα φεύγεις  να θυμάσαι πως είσαι έξω με αναστολή. Στο παραμικρό σου λάθος θα επιστρέψεις στην φυλακή σου. Μην χαραμίσεις την ευκαιρία σου. Αν παρ’όλα αυτά δεν τα καταφέρεις φρόντισε από τα κάγκελα να μπαίνει λίγος ήλιος και φυσικά να βλέπεις θάλασσα….

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Presentation of a newly Australian Jewelry designer I found today at the internet and I have to say that her pieces were just magnificent.... www.margotmckinney.com  Mrs : Margot McKinney




































It doesn't get much better than Dolce and Gabbana at La Canzone del Mare.







If you dream it, you can do it.



If you like it, wear it!